A hlan lioah lungkua chungah cakei a tar ngai cangmi, rawl hmanh aa kawl kho ti lomi a rak um, an ti. Voi khat cu zawngte rawl a kawlnak ah lungkua cu a va bih sual i, cakei pi nih cun a rak tlaih ṭhup ti a si.
Cakei pi nih cun, “Kei cu ka tar tuk cang i rawl hmanh kaa kawl kho ti lo. Nangmah nih hin na ka fuh i kaa lawm tuk. Tuzanlei ka zanriah na si ko lai hih,” a vun ti.
Zawng nih cun, “Ka pu cakei, na no lio i sa thawthaw na hei seh lengmang hna cu maw atu i keimah cu seh na ka timh. Ka sa cu a thawt ṭung lai lo, khika i sakhi khi na hmu maw.
Khikhi na duh deuh lo maw?” a hei ti i cakei pi nih cun, “duh deuh rilmal,” a ti. “Asinain ka tar tuk cang i ka va seh kho lai lo,” a ti. “Asile keimah nih ka va in auhpiak lai,” tiah zawng nih cun a ti. Cakei nih cun, “Na auh khawh ahcun nang cu na luat lai,” a ti.
Zawngte cu sakhi sinah cun a va choi i, “ka kawi, biachimh ding te kan ngeih, rak ka hngak rih,” a ti. Sakhi nih cun a hngah. “Ka kawi, sakhi, khika zawn lungkua khi na hmu ko lo maw?” a hei ti i sakhi nih, “ka hmuh ko, zeitin?” a vun ti.
“Atu nai bak ah khan cakei pi a thi deng cangmi nih keimah hi dawkaw ro kan vuih ta lai a ka ti cu. Keimah nakin nang mah hi na dawh deuh i cakei pi rovuih dingah cun naa tlak deuh lai ka ti i ka rak in auh bia a si,” a ti. “Zei ro vuih dah a si?” a ti. Zawngte nih cun, “A ṭhawnnak le a bawi nak a si men lai,” a ti.
Sakhi cu mirh zuam in khin a ni ta, an ti. Zawngte nih cun, “Va kal zokzok, a rak in thih taak sual lai. Ro an vuih manh sual lai lo,” a ti. Zokzok in a va tli i lungkua ah cun a va lut duk.
Cakei pi nih cun a hngawng a rak khiah colh, ti a si. Sau nawn a rauh ah khin zawngte nih cakei pi kha a thi cang hnga maw tiah a va bih. A bih lioah zawngte cu cakei pi nih cun a rak tliah ṭhan. “Nangmah hi kan seh taktak cang lai,” a ti.
“Keimah nak in khika i a tlawng mi sazuk khi na duh deuh lo maw?” a vun ti. “Duh deuh rilmal, asinain ka vaa seh khawh ti lo cu ta,” a ti. “Keimah nih kan auhpiak lai,” hlan bang khan a ti. “Na auh khawh ah cun na luat lai,” tiah cakei pi zong nih cun a ti ṭhan.
Zawngte cu sazuk sinah a va kal i, “Ka kawi sazuk, bia chimh ding te kan ngei. Rak um rih,” a ti. Sazuk nih, “Zeidah?” a ti. “Khika zawn lungkua khi na hmu ko lo maw,” a hei ti.
“Ka hmuh ko, zeitin?” a hei ti. Zawngte nih cun, “Cakei tar a thi dengmi nih a ka hmuh i ka tar tuk cang, ka ṭhawnnak le ka bawinak vialte kan roh ta lai, a ka ti i keimah nakin khika zawn ummi sazuk khi aa tlak deuh hnga lo maw tiah ka ti i, anih cu hika hin cun a ra huam bal lai lo i nangmah tu kan pek ko lai a ka ti.
Ka va chimh ta phot lai i a huam lo tu ahcun keimah na ka pek te ko lai, ka ti. Atu hi na duh le duh lo ka hung i hal ta,” a hei ti.
Sazuk cu a ran khawh chungin lungkua lei ah a va tli colh. Lungkua hram a phak bakah cakei pi nih cun a hei zuanhnawh i a hngawng thahri ka chah lai a ti ah khin aa hlitphuak manh i a zaam taak.
Zawngte kha, “Nangmah kan seh lai,” a ti. Zawngte nih cun a va auh ṭhan. Sazuk nih, “Nemam! seh pei a ka timh ko kha, ka hngawngin tlaih a ka timh i ka hnakhaw seh a ka timh.
A zeiruangah dah ka rat lai,” a ti. Zawnge nih cun, “Ai ze! na thei lo. Nangmah kha a thlithup tein bia thli ruah an duh ruangah a si khah!” a hei ti.
Sazuk cu khua a ruat i a si tak ṭheo lai ka hngawng i a ka kuh le ka hnakhaw ṭam a ka timh ka timi kha biathli chimh a ka duh ruang ah a ti tak men lai a ti i a va kir ṭhan.
Lungkua ah cun a va lut i cekei pi nih cun a rak zuanhnawh i biathli a ka chomh men lai a ti i aa ngaih ngai. Cakei pi nih cun a hngawng thapi a chah i a thi. Cu ticun cakei pi le zawng te kha an i kawi.
Zawngte nih khan cakei pi hi zeitindah tuah ah a ṭhat hnga tiah khua a ruat. Voi khat cu cakei sinah cun a va phan ṭhan.
“Ka kawi cakei, khika zawn ahkhin nangmah he aa lo tukmi ka hmuh i cu pa nih cun keimah hi ka ṭhawng bik, a hohmanh nih an ka tei lai lo a ti i ka kawipa nih an tei lai ka ti i, va au kan i ṭhua lai a ti i ka rak in au,” a ti.
Cakei pi cu a thin a hung tuk i, “Keimah nak ṭhawng a hodah an um ti,” a ti i zawngte cu a zulh. Zawngte nihcun lungpang cungah a kaipi i tanglei a hei zohter. A tangah cun amah bantuk a hei hmuh. “Ka kawi, na hmu maw, khi pa nih khin dahkaw ka ṭih lo, an ti cu…” tiah zawngte nih cun a ti.
Tanglei cu a hei zoh i amah thla kha a hei i hmu i a thin a hung tuk. “Khi pa nih khin maw a ka tei hnga…” a ti i zawngte nihcun, “ka kawi, zohhmanh an ṭih lo ning khi, na kut vun thliar hmanh na thliar ning in an cawn lai cuh,” a hei ti.
A kut cu a hei thlir i a thlir ning te in cun a thlir ve. Cakei pi cu a thin a hung chin lengmang. “Na tuah ning paoh in a tuah ve ko lai cuh,” tiah zawngte nih cun a ti. Cakei a laam ah a laam ve, a ṭhut ah a ṭhu ve.
Zeiti a um paoh ah a um ve. “A cu rimnam!” a ti i a hei zuan hnawh ciammam i, cu ti chungah cun lutaw hngal loin a pil i a thi, an ti. Zawngte cu merh ziam in a hawi le sin ah kal dingin aa thawh ve an ti.
Crd: CACC